روزهای خوش دفاع مقدس و خوردن نهار در ایستگاه صلواتی
سال 1367 سال پایان جنگ بود و ما هم توفیق داشتیم در رکاب پیشکسوتان باشیم . محل استقرار ما داخل یک روستایی ما بین کرمانشاه و اسلام آبادغرب بود.
احمد مرادی
یک روز صبح من و آقایان ابوالفضل عابدی فرزند قنبر و غلامرضا حسینی فرزند شعبانعلی از رزمنده های نوجوان شهر نراق تصمیم گرفتیم برای استحمام و خرید مایحتاج به کرمانشاه برویم.
غلامرضا حسینی ابوالفضل عابدی
این کار احتیاج به مرخصی ساعتی داشت تا دژبان اجازه خروج دهد . پاسدار محمد رضا عابدینی همشهری ما فرمانده گروهان بود به ما 4 ساعت مرخصی داد یعنی باید ساعت 12 داخل پادگان باشیم .
محمد رضا عابدینی
به راه افتادیم و با ماشین های تویوتا به شهر کرمانشاه که آن زمان باختران هم می گفتند رسیدیم .اول رفتیم به میدان اصلی شهر که یک حمام در آن قرار داشت به اسم حمام رضوان. این حمام ساعتی بود و بعد از ساعت مقرر پول اضافی درخواست می کرد .
ما هم مجبور بودیم خودمان را گربه شور کنیم و خارج شویم. بعد از استحمام برای گردش به پاساژهای شهر سر زدیم. غلامرضا حسینی داخل یکی از مغازه های داخل پاساژ رفت و هراسان با رنگ پریده خارج شد .
غلامرضا حسینی
من و ابوالفضل عابدی که این حالت او را دیدیم پرسیدیم چی شده ؟ هیچی نمی گفت. فقط می گفت زود برویم. ما تازه کنجکاو شدیم و فهمیدیم که هر چه هست توی این مغازه اتفاقی رخ داده و داخل آن شدیم .
ابوالفضل عابدی
تا چشممان به اطراف افتاد حال ماهم دگرگون شد و مثل غلامرضا پا به فرار گذاشتیم چرا که آنجا آرایشگاه زنانه بود و ما با لباس های بسیجی سرمان را پایین انداخته و رفته بودیم داخل . می ترسیدیم که حالا زنان داخل آرایشگاه سر و صدا کنند و از مردان سبیل کلفت آنجا کمک بخواهند و کتک خوبی نوش جان کنیم.
ولی نمی دانم چرا آرایشگاه زنانه در و پیکر درست حسابی نداشت و فقط یک پرده جلوی آن آویزان بود.
گذشت تا اینکه قرار گذاشتیم برای خوردن ناهار به ایستگاه صلواتی که برای رزمندگان در شهر اختصاص داشت برویم ولی برگه مرخصی ما تا ساعت 12 بود و فیش غذا برای افرادی بود که بعد از ساعت 12 مرخصی داشتند. باید ساعت برگه مرخصی را دستکاری می کردیم 4 ساعت را به 14 تبدیل کرده و فیش غذا را گرفتیم و غذا را نوش جان نمودیم .
ابوالفضل عابدی غلامرضا حسینی
هنگام خروج به یکباره آقای عابدینی با تعدادی دیگر از کادرهای گردان وارد ایستگاه صلواتی شدند وبه محض دیدن ما سه نفر متعجب شدند و فرمانده گفت چرا شما اینجا هستید؟ اکنون باید در پادگان باشید. چگونه فیش غذا گرفتید؟ برگه مرخصی را بدهید ببینم. یکی گفت دست اون است اون یکی گفت دست من نیست.
دیگر کار از کار گذشته بود و بالاخره برگه مرخصی را از ما گرفت و زمانیکه دید در برگه دست بردیم و ساعت آن را اضافه کرده ایم به آرامی دستش روی گوش غلامرضا نوازش شد .
برگه را به ما داد و گفت چرا اینکار را کردید ما هم گفتیم شما که میدانستی مرخصی های تا 12 را ناهار نمی دهند چرا یک ساعت به ما اضافه ندادی و مجبور شدیم شیطنت کنیم. گفت کار خودتان را کردید حالا بروید تا خدمتتان برسم .
برای برگشت به پادگان خیلی سخت بود و باید تیکه تیکه سوار ماشین ها می شدیم. همان لحظه به فکرمان افتاد که به محمد رضا عابدینی بگوییم ما هم با شما بر می کردیم . شده بودیم مثل گدایی که توی ده راهش نمی دهند سراغ خانه کدخدا را می گرفت.
آقای عابدینی چاره ای نداشت بعد از کمی نه گفتن و کلمات قلمبه سلمبه ، راضی شد و به خاطر اینکه دیگر نیروهای گروهان از موضوع بو نبرند ما حرفی نزدیم و او هم صدایش را نیاورد.
جانباز احمد مرادی فرزند علی محمد اهل شهر نراق 31/6/1392